چگونه آن شمشیر بی قرار
بیرحم و خراب و مست
برید و بهم ریخت و خون چکان
از معرکه رفت

دستت را بنازم

شورشی  مغرورم
آخر از آن افق های ابری
و آن سروهای کوهی
و آن پادشاه تنهای جنگل
هیچ نگفتی

بهانه چرا؟

شاه دلتنگم

آخرین آرزوی من
 مگر پرواز تو نبود ؟ بخاطر جاده های باهم
بخاطر تمام پبچ ها و دره ها
بخاطر تلار بی ماهی
بخاطر چشمان خسته تو
من یادم هست

و یادم‌ باشد

که تا همیشه
حق باتوست

۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۲