قسم بخور، پیامبر من
که کاشی خانه آبی مرا
توفان نخواهد برد
که میخکهای شعله ریز باغستان
بر باد نخواهد رفت
این سان خسته و کبود
اینسان ژولیده
بر گذار خواب و غزل
کسی نرفت
پس بیدار باش ، پیامبر من
ماه و ماهی، شعر نقره ایی امواجند
که در کج و راست هر گامت
ترانه می خوانند
این تابستان ابدیست
و هیچ بادبان
بر دکلهای غرور کشتی ها
بادهای شاد شرقی را
سلام نمی گوید
قسم بخور پیامبر من
که دندانهای سفید لبخندش
چون نمک و خون تشنگی
باز هم ،خواهد آراست
جلو ه های بودن را
این شبرنگی جامه اش
نشان قهر است با ستاره ها
وگر نه چابک که می راند ، آن سالها
چون شهابی مست
هلهله می زدند
مهدختان باد
بر سلسله های ناشکیب هر گامش
و تمام خورشیدهای آبی رنگ
پولکهایی رخشان
از آن چارقد دیبا بودند
قسم بخور پیامبر من
که ایمان به رسولان بردباری
یک برق، از کهکشان رویایم ،نخواهد کاست
و در باز دم زاده شدن
از برکه های نور ،پریان غزل که می آیند
قسم بخور، پیامبر من
که در بوسه رستاخیز
باز بارانی از شعر و ، ستاره خواهد ریخت.
بگو بخواب
می خوابم
بگو بمان
می مانم
بگو تا بخندم
بگو تا اشگها
بگو تا رقصها
فقط ...نگو
نگو تا بروم
نخواهم رفت
مانده ام
تا بگویی بمیر
می میرم تا نگویم
تا دیگر ننو یسم
میمیرم ...
خالص و بی شک
بی بازگشت
و داغ بوسه های ترا
می گذارم برای دیوار ها
در کوچه های بی تو
و نمی برم با خود
ستاره های ما چند بودند
شادمانی مثقالی چند
اشکها ی تو ستار ه های منند
در سادگی فهمیدن
آن بلور های معصوم ستاره ساز
تو از کجا تا کجا
نقشه های جغرافی مرا
پهن کرده ایی دامن
و نشسته ای بر ایران من
که از کجا
تا به کجاست
جهان من
و چند وجب می شود
غار تنهایی من
دو انگشت آنسوتر را
هم نگاه کن
چشمم را
ببین که
پلک می بندد
سیر از تماشای جهان
و آخرین جای روشنش
جاییست که تو
آنجا ایستاده ایی .
-----------------------------------------------------------------
آهسته
چون سنجابی خجول
پریده ایی
تا بنشینی و نگاهم کنی
تا نگاهت کنم
تا ناز رفتارت ر ا
و آن چشمان تماشایی را
آه سنجاب ارغوانی رویا
تو آرام نخواهی شد
این همه فصلها را
و این همه رقصها را
و صندوق صندوق
دفتر های من
که باخیال نشاط شما
بار کاروانها شد.
شب در تماشا - شب در بوسه
شب در گریه و عزا و رنج
شب در شعر وسلام
شب در بغض بی سلامی ها
شبها ـ رود های سیاهند
در تقلای جوشش نقره ای ماهی ها
و ماه _ماه نقره پران
در شبی که تو باشی
بوسه دارد و سلام و تماشا ها
واین سالهای قهوه ای را
نبودی و رنج تیری کشید
با خط ناپیدای کبودش
زیر پلک های منتظرم
هیچ هم افسانه نیست
رود های جوشان از ماهی
ماه که می جوشد
هر شب بی تو
در آبهای دریاچه من
رود من... آسمان من
----------------------------------------
من چوپان گله های ابرم
من شبان شاپرکها
نی نواز دره های خاموشم
دوستم با خرگوشان صحرایی
مست از بوی گیاهان بی نامم
بر من بگذر که دوستت دارم
گاهی که دور می مانی
و دوست ترین دوستان من توایی
ترا دوست دارم که مادر دشتهایی
و گله های سفید ابر
همه از آن توست
خدای بارانی
و بانوی آب
دشتها و دره ها و چوپانها
با تو خویشند
و من بنده میزی
با لیوانی و سازی
و یک دشت دلتنگی
آه ...ای خدای گله ها و علفزاران
چوپان ابر های سفید تو باشم کاش.
-------------------------------------------
او که می پرد شهباز است
...در آستان بهار
آن چه می ماند سنگ
نشسته در سیاهی بغض آلود
راه گذاری نیست
تا هایی و هویی
تا به زنگی خاموش
از آنسوی بی خوابی ها
امشب انگار
رگ غزلهای مرا زده ای
تا آنقدر برود
خون از تن دفتر ها
تا هیچ رمقی پیدا نشود
تا یک بار بگویمت
بگویمت؟
...چی؟ هیچ....!
من هم چون تو
من هم ...سکوت میکنم.