این جهان جاییست که از آن
دست شسته , رفته ایم
بهشت آنجاست , که ما باز باید
دیداری تازه کنیم
و برزخ....انگار جهان ماست
که دور ، بسیار دور ازهم..... زیستیم
دور از شعله ها
و بوسه های داغ
سرمازده....اینک جان سپرده ایم
--------------------------------------
خوب شد جانم...
که نشکستی دلم را
و نیز زنده گذاشتی شاعرت را
که از صبح تا شام بنویسد
که بوسه، طعم گیاه کدام کوهستان
که نوازش ، نرمی کدام نسیم
که مهربانی ، شرف کدام دختر زیباست
که یادم دادی ، بوسه و شعر و دریا ، کافی نیست
و شادمان از دیدارها..... شتاب کنم
به کوفتن آن زنگهای غول آسای طلایی
که جان خسته من
در شکفتگی دریاهای گرمسیری
بانگ زنگهای طلایی ترا بشنود
به طعم و نوازش و شرافت آخرین انسان
سنگ تردید من
آب شود ....جاری بر اقیانوس
شناور بسوی ابدیتی در کوچ
خوب شد شاه من... که تا هنوز
نشانه ای از بالای بلندت پیداست
-------------------------------------------------------------
از قطب های جهان
...روحم پرید و دور زد و چرخید
اینجا دلم خواست بنشینم
خوش داشتم به تماشای تو ...آسایشی بعید را
دلم خواست و در گیر موی تو شدم
سازی بزن.... رهایم کن
با قیچی الماس ...پنچه های مرا ببر
که جهان را سر گردان میگردم
تارهای ابریشم مویت
پیچیده بر پنجه های بسته من
این شاه عطر سواران
خسته از جستن نیست
شاهین بال شکسته ای
که جاریست درپرواز
سرگردان...
میان موج عطر های غلیظ گل سرخ
------------------------------------------------
جهان هرگز.... پرتغالهای درشت معطری
آنچنان نخواهد دید
چون آن دو تا...که پوست کندیم ما
و چشم آسمان کور شد
که بزیبایی آخرین رویای ما
تماشایی را چنان نخواهد دید
در ابر و برف و باران و راه بندان
با چشمها و گامهایی آرام
در بین همه مردمان جهان
و در شعر ها و بوسه ها
تا ابدیتی شور افکن...
آن سان رنگین و زیبا
تا به حیرت همه دیوانه ها را
بر در منظری نگاه دارد .
----------------------------------------------------------------------------
و دیگر جای تردیدی نمانده است
که این جامانده پرستو هم.
.. باید بپرد
دیر شد و نزدیک است ...
شب چشمهای تو
کوچی در ظلمات ..
در پی آذرخش های آوازت
----------------------------------------------------------------
شادم کن
مهمانم کن
با عصای ولگردی دیگر
آب از دست کسی
نمی نوشم
تو بخواه و صدایم کن....
سیراب مردن بدست توست
رویایی که...
از چشمه ها تا سرابها
کشان کشان آورده مرا
تو را هنوز به حیرت... در خاطرات آن جامه دان کهنه
هر شب در خوابهای سودایی
بقدر روزی گنجشگکی لاغر... ذخیره کرده ام.
که تو نان وماست چوپانی منی
و نانوشته شعری از منی
که هر غروب
دستم تا میرسد به قلم ...فلجم می سازی
هر باران
که در این خشگ سالی ها
ترم کرد ...گریه های تو بود
می دانی که از من
این چوب سوخته...
در حاصلخیزترین دشتها حتی
جوانه ای سبز نخواهد شد
آتشی از چوب کبریتی ناچیز
آن سرو نقر ه ای یگانه در جهان را سوخت
------------------------------------------------------------------------------
براستی آن چشمها با من چکار می کرد ؟
وقتی که مادرم
آن شال ترکمن سبز و و سیاه را
با آن پاچین ابریشم آبی پوشید
هنوز من ترا نیافته بودم
براستی آن دستها با من چکار می کرد ؟
با آن قلمهای نی سفید ...
آن انگشتان عسل بار...یادت هست؟
که هزار خط از دیوان های عاشقانه را
هر شب نوشت و فردا از خاطر برد
براستی آن گیسوی بلند را تو چکار کردی ؟
که من هنوز ....در شگفتی های حسرت بار... هر غروب
از خودم می پرسم...تو براستی با من چکار کردی ؟
-------------------------------------------------------------------------------------
دستهای تو را با سازها کاری نیست
همه سازها اما.... با دستت آشناست
چشمهای تورا به نگاهی آشنا راهی نیست
همه چشمه ها... در کوهساران
روشن بدیدار تواند هر روز
که تنها ترا گوش شنیداریست
که با شعر و سرود من هماهنگ است
و چشمانت آن رقصنده های سیاه جوان
در سبزه زار چشمم می رقصند
همه عالم را در حیرتی خاموش فرو نهاده رفته ای
و لبهای معصومت را چون لاله داغ زده ای
که در صبحدمی گلباران
گونه های گناه کار مرا ... چرا یک باربوسید