آه تهران ...تهران
آه تهران ...ای بلا ریز ...ای جوان کش
آرزو سوز ...رویا مرگ
بی دروازه شهر
با بی شمار باغ سوخته ات
و چراغ های خاموشت
نعش آرزوی ما مردم
بر دوش سنگی توست
فرو خواهی ریخت
خواهی سوخت موجا موج
تهران ای فاحشه بی قیمت
کام تشنه خواهی مرد
از بس که شاعران جوانت را
بی اسب و جام و یار
در کوچه های غریبت
زار و پریشان کشتند
تهران...آه نامادری زشت
تهران...آه تهران دود آلود
--------------------------------------------------------------------
کاعذ های من بندر توست
مسافر تنها
این بندر لخت سیاه
هیچ جز در خوابی ابد
نشان از مسافر و کشتی
در یادش نیست
دفتر های من بندر تو باد
خوشا که تو برگردی
با چامه دان و کلاه و رخساری
که چینی و چای و جان ماست
خوشا...ای مسافر...تو برگردی.
-------------------------------------------------------
چشم تو را بادام پنداشته بودم
سنگی زده دانه اش می خوردم
لب تو را توت سرخ دیدم
چنگی زده می نوشیدم
هیچ نبود ...هیچ
نه باد ، نه نمک
نه گذار سایه وار تو ، از کوچه های شک
چشمم را بگذار کلاغها بخورند
و لبم را قاطری لقد کند
چه خوشگلی بودی تو ...!
جهان ، که بی تو ، اصلا یک ذره زیبا نیست.