تمام تابستان را
زیر سایه ات نشستم
حالا دیگر پاییز است
سر به راه شده ام
در پی جلو ه های آبی ماه
..........................................................
براست هم اشاره کنم
باز به چپ خواهی زد
می دانی قلبم با توست
ماشه بچکان
من از اول کشته تو بوده ام.
..............................................................................
غروبها خورشید هم
بتو اندیشه میکند
هر شامگاه میرود
تا بیادم آورد
که دیریست
تو رفته ای.
........................................
مهربان بودی و زیبا
که پروانه ها و سنجاقکها
بی هراس در دستان بارانیت
با لبان سوخته آب نوشیدند
...........................................
پشت قفل لبان بسته تو
شعر بود و چشمه های موسیقی
بلبل مست مرا
اینها کجا بردند؟
............................................
چرا این جهان در غروبها
چون شعر های من
کوتاه نمی شود
تا باز ببینمت که می آیی
و برای درختان تشنه
بشنوم که می خوانی
ببار ای باران
بخوان.... ای صدای خوش
................................
تماشای تو را رها نمی کنم
جهان در دامن توست
باز یکدور بچرخ ... در رقصی فریبا
تا این مردمان تلخ را
چرخ روزگار کمی گشته باشد.
.......................................................
دلم برای غزل
لبم برای لیوانها ست
شعرم برای دوستان
دنیای من برای دشمنم
و اما چشمهایم...
برای او ...او ...
او همان آهوست