عاقبت کندم
کلک همه برفها را
بر فراز قله ها
چاله ای برابر آن کوه نمک ...آن لبخند
شعری رقیب آن لبان بوس افشان
جایی که تو را چون تمبری
بر پیشانی من چسباندند
بوسه های همواره بیرنگت
اینبار چسب صورتی معطریست
کلک همه بوسه ها کنده ست
وقتی که تو / چاله میان چانه و گردنم را بوسیدی
و تمبری نشاندی
با لبان چسبناک صورتی
تا بگو یی بروم
که نیایم هیچ باز
به جایی که با نشان ترین نامه ها هم
هرگز به مقصد نمی رسند.
------------------------------------------------------------------------
به آدمهای خواب آلود / به آدمهای خسته
که چون بادامهای نارسیده / ترشند و تلخ برسی.
به آد مهایی که میرسند سر قرار ها
به جا یی که بوسه کیلویی نیست
و دانه دانه است و هر چه سرختر
مزه بارتر / شورتر / گرانتر
آدمهای سر قرارها
مردگان از سر بی قراریند
میان این همه آدمهای خواب آلود...
چرا این همه تنه میزنی به من؟
و میان این همه دانه های لب بسته عبوس
پسته های خنده مرده لب مرا
به بوسه ها لب نهاده ای؟
-------------------------------------------------------------------------
و بعد ها باز / این ساز های تراشیده رعنا را
دستهایی باز / به پنجه بگیرند
فوتی / زخمه ای / چنگی
و حالا ساز های طلایی ما را
کسی انگار نمانده است
تا دمی سرنا / که زخمی آهنگ
و چنگی بر ژولیده های پریشان خوابهامان
سالها بعد / و باز هم بعد از این ساعتها
کسی / چشمی / اشکی...
برای ساز های ما / و غصه های بد آهنگ این روز ها
--------------------------------------------------------------------
شاهکار گفتی...
شاه بیتی بود که جایی برایت خواندم
کار من نبود / کار چشمان تو بود
که شهناز بودند و شاه کش
حالا دیگر چرا نمی شود
از آن پیمانه ها / جرعه هایی چنان نوشید؟
من در برابر نت ها و ساز ها / بخود می پیچم.
از درد رقصی شاهانه / تنم به رعشه می افتد
و هیچ از آن جفت شاه وار و شاه کش
خبری نیست که نیست
و من هنوز ...شاه مستم....بی تو