وقتی که شب
چون عبایی سنگی
مخمل سیاهش را بر دوش
افکنده می آید
تا در خانه مرا بزند
می ترسم
می ترسم
که ستاره های لاغر رنگ پریده من
باز بزنند زیر گریه ها
در این آسمان سیاه
وقتی که پاییز
همین تک گلدان اتاقم را
به کشتن تهدید میکند
باز می ترسم
می ترسم
که اصلا خورشید هم بترسد
و فردا نیاید باز
وقتی تو نیستی
و صدایت هم نیست
من چراغبانم
شعله افروز
در هر شب بیداری
با غزلها و یک فنجان چای سرد
و دود سیگاری
که با ستاره و آسمان
و خیالی از تو
هچون پتویی گرم
در بغل دارم
و با سرما هیچ
و تا بوسه ها باز
----------------------------------------------------
چقدر ملولم
و لو لم
وقتی که
غمگین و پیچیده میگذرم
چون هر شب ، این کوچه رها ، از منظره را
چقدر لولم و چقدر بی پولم
وقتی که دستی
بر آستینم ، گرم یا سرد
نمی پیچد
تنهایم، وای بر من
چقدر بی کس شده ام
بار جهان
با غصه ها بر کولم
و من چقدر
امشب ملولم
و چون هر شب لولم
غمگین و پیچیده
-----------------------------------------------------------------
و سر انجام
باز آخر شب
و حکایت...
حکایت توست
و چشمت
آّن که بی قرارم میکرد
و زبانت
که شعله ها می افروخت
و داستانی را
که هر شب
حکایتی رفت از تو
از تو - از تو
از تو بود
بودن یا نابودی یک دفتر
و باز از اول
حالا انگار
باز هم حکایت توست
من گم شده در خویشم.
آری از پشت کو ه های یخ هم
مرا می توان شناخت.
من جدا از جانور و برگ و خاک
ریشه ام در خواب و شکست
در ماه و درخت
در رخت و باران ...آویزان است
دنبالم نکن ...نجو...نخواه
تمام شد م من
و صدای پاشنه ی کفشهایت
از پشت در ها
یک گام تکانم نمیدهد .
نگو ...نخواه ...نجو
بگذار از پشت این شیشه ها
ستاره تنهایم را
تماشا کنم.
تو بساز با من ، ابر ها را ، سازشی با من نیست
سازی بساز ، نغمه و نوازشی با من نیست
نوشته ام ، خط زده ام ، گفتم و از یادت رفت
با خاطرات تو هم ،پردازشی با من نیست
مهراب کو، با عاشقانه هایخ کرد- خشکید
تابهار نمیرسم ،شور گدازشی با من نیست
هیچ پرنده در زمستان لانه نساخت ،راه ساختم
پل ساختم،شعر گفتم ،گزارشی با من نیست
تو و باران رفتید ، چون جوانی و آرامشی همراه
جز با شما خوبان ، دیگر گرایشی با من نیست
دوست نداشتم جهان را ـ ماندم ـ چون شما بودید
تو بمانی و باران ، هیچ سفارشی با من نیست
غزل آخر است که می خوانم ،کاش بخوانی تو
باران باران است و دیگر - سر نگارشی با من نیست