کوب و شکست این روز های من
کوب کوب های دری شکسته است
که اگر بزنی یکروز...
در این سوی دیوارش
بهار را رقصی خجسته است
چونان که در نوروز ، بنفشه ویخ ، یخ وخورشید
وگرنه زمستان نابریده
آدمی چون من، کجا بجوید
چوبهایی خیس ، درسیلاب
تا چگونه ، کور شود
با دود تنهایی ها ، در شبان سرد ...
------------------------------------------------------------
شامهای من ، خواندن کتابهایست که تو
هرگز نخوانده ایی
جایی که تو تمام کردی
سر آغازی دیگر بود
جایی میان شعر و شراب و قند و لب
در داغ فنجانی انتظار
که میشود بخوانی و یا بنوشی.
نه ، نه
نه که هرگز تمام نمی شود .
کتابها اما یکروز ، شاید
و داستانها با معجزه
باشد که پایان گیرند
و عطر ها اما
چون رود هایی تا ابد جاری
روانند و زمزمه خوان
چون شمعی مذاب یا جامی شراب
بی صدا و نرم
بی خیال،تا هر سو
چون شکستن یخ با تبر
باران هم انگار صدایی داشت
بر شیروانی های خانه کهنه من
و تو جایی دور از من
زیر بهمن های حادثه و بوسه
در داستانهای خیس و سنگین
خسته وپریده رنگ می گذری
-----------------------------------------------------------------------------------------
یک سر تلاش من
تحمل سیل واژه ها ست
در ستودن شما
وقتی که آن کاسه واژگون
ابرهای آسمان را
بر سینه فشرده
میروی تا ببری
بره های شیر مستم را
تا علفزار های بیداری
به چرا
چرا ،چرا،این دشتهای خشک را رها نمیکنی
پس تو، کجای خوابهای باد ولگرد عاشق
بر بالای بامهای ستاره بار من میرقصی
از باغهای بنفشه و سوسن
گاه گاهی می گذری
بلور انگشتانت
تا هنوز نمک پاش ستاره هاست
بره های گم شده مرا ، آخر تا کی ؟ تا چند؟
صدا میزنی ...بوی بوی ، هی هی
ای ابر، ای ابر بهار ها
به دشت بنفشه های شنگرفی
ای خاطرات گل سوسن و دشت
ای رود من، ای زن ، ای مادر... ای کارون آرامم