چراغ و جام و شب
شمع و شعر و بیداری
از تو دیگر نشانی نیست
و هر بامداد ـ این طشت هیاهوی من است
که از بامها بر کوچه می افتد
آبروی من باران بود
که گه گاه می نواخت...
ضرب تشنگی بر شیشه های اتاق تو
اگر که بشنوی
و گرنه از حالا دیگر
این من و این پاییز بارانی...
و هر شب آهنگی
پشت خوابهای پنجره ات
------------------------------------------------------------
باز غافلگیر شدم
و گرنه میگفتمت
امروز مرا ـ باز روزگار بارانیست
چشم تو آفتاب است
پهان در سایه های ابر ها و انجیر و خاطره
هنگام توفان ها ـ باز چشم تو پناه منست
وقتی سایه های پلک
بر چشمها افکنده میگذری
یادت باشد ...من خیس از باران نیستم
من خیس از شرم بی پناهیم
------------------------------------------------------------------------------
ماه از شکوه شب می کاهد
دف نقره کوبان که می گذرد
چون رقصنده ای تابناک از شهر مروارید
شب چهارده ـ گاه عزای ستاره هاست
جایی در تاریک و سرد ـ نشسته اند
خورشید های تب آلود کوچک ما
------------------------------------------------------------------------------
در نهان ـ که انگار ماه پشت ابر
یا ببری میان نیزار
در نهان چیزی ـ چون بغض
که صدا بریده ـاشک پیچ
که کشان کشان ببرندم به تماشا ها
خوابی ناگفتنی ـ آرزویی محال
و گریزی به اشتیاق
نشد که بگریزم در نهانی که گشته ای
چون ابر های هزار رنگ پاییز ی
و در نهان همیشه تو بودی
چون ماه در پشت ابر
یا ماهی سرخ کوچکی
در اعماق آبهای آبی حوصله ام
-------------------------------------------
شهرزاد شهر های مرده را مانم
افسون هزار افسانه کشته مرا
تا جان بگیرد یکی از هزار دستان
روز را به شب و شب را
به فانوس چشمت می کشانم
من سکه زرینم را جایی گم کردم ...
در اعماق تاریکی
فانوس بیاور بانو ...
اینجا گنج سکه های زرین است .
------------------------------------------------------