نقاشی های من
ناله های تنهاییست
کاعذ های بی رنگ من
گردشیست تکراری
در برفها.... در اعماق مه
//////////////////////////////////////////////////////////////////
تابستان را سر برید ه ام
بر اجاقی داغ
از ذغالهای تن سوخته خودم
و از ران و بازوی شهریور
و گُرده مرداد
کبابی ساخته ام
آه مهر و آبان
ای آذر ...
ای نیلوفران پر سوخته من
این نوش خوارگی را بر من روا دارید...
/////////////////////////////////////////////////////////
خانه ات را بلد نیستم
اگر نیایی ...
صدا نزنی مرا...
گم میشوم در شهر
چشمهات ناپیداست...
نمی رسد صدای تو
که با یک بانگ
دشتها از آهوان خالی می شد
شبان رمه های آهو
ای دشتبان دلتنگی ها
کجا رفته ای؟
در این شهر شلوغ
در پیاده روهای کم گذار
شبی من بخوابم
شاید چون ماه بخشنده
توری از نور سفیدت را
بر من گسترانیده ..آرام بگذری
//////////////////////////////////////////////////
همیشه که از تو جدا
خوابهای آب می بینم
روزگار من در رویا
...بارانی و نمناک است
از پیچ و خمهایی گذشته ام
که آنجا سر چاه
در سطل اول
آب روشن سردم بودی
تشنگی پس از تو معنی شد
تو اگر بودی ... من سیراب رویا بودم
///////////////////////////////////////////////////////
چرا گاهی هم نشد که بیایی
در سُر سُر همه سُرایشها
که بلغزی در رام بازوان من
که قُله های بلند آرزو را
بگذاری تا صد سال
برفها ببارند
سر بسر ما را