رنج من و خنده شما
حاصل کشتزاران خشکسالیست
بی دانه - بی گل - بی بهار
همیشه همین ساعت
غش کنید محبوبم
در خنده های تلخ
بی خرمن و بی حاصل
در جشنهای مغموم
شازده من ای ارباب
ربالربوب همه خدایان برهنه پا
باور کنید مرا
مرا که پر شده ام از پرواز
که سبکتر شده ام
از جیک حیک جوجه ها
کاش پری هم داشتم
که میپریدم تا هوای تو
نخواستی ای شاه
ای ماه کم گذار
ای شعله تمام
روستای شوقم
بی کشتزار مانده ست
نمیشود ای الهه سحر
که صبحدم مردی باشی
سوار اسبی جنگی
رهسپار نبردها
و شامگاه بانویی کنار اجاق
با گیسویی بریده
و سرمه دانی شکسته
با خود گفتم.....
تمام میشود فرصت تماشا ها
و جشن خرمن بیهوده است
اینک که عروسها
همه آبستن به حجله میروند
پس شما هم تمام کن شاعر
بشتاب تا ببری چادر بارانت را
تا دشت و خرمنگاهی دیگر
چه میفروشی
چنین ارزان
گوهر های نایاب را
مشت مشت
بر بام و در خانه ها
می افشانی و میگذری خاموش
کمی درنگ کن
شهزاده سرمستم
توسنت را
به شاخ کدام نسیم
بسته ای مگر
که بیراه میروی
با خمار ابریشمین چشمانت
پس گرانتر عشوه های زیبا را
در خرام ارغوانی غروبدمی سرد
به تماشا نهاده ای و ...
میروی تنها
چون قویی جوان
بر آبهای درخشان بهاری ، که هرگز
هیچ دریاچه ای ندیده است.........
-------------------------------------------------
باز هنگام سفرت بود
از نگاهت ترسیده بودم ؟
یا از برق مستانه دندانهای سپیدت؟
در های باز را ،باد بسته بود
و گشوده بود، پنجره های بسته را
میدانی...؟ گنجشکها عادت دارند به پر حرفی
ما چگونه همسایه ای خواهیم شد؟
تاکهای پیر، باز به بار خوشه های جوان نشسته اند
برایم از سفر به سوی مشرقت
صبویی بیاور
میخواهم تمام غصه هایم را
درآن ریخته
بدهم تا ببری
در سفرت بسوی غرب
یکروز عاقبت
در چشمانت خیره خواهم شد
روزی که از آخرین سفرت
برایم خواب و لبخند بیاوری.
--------------------------------------------------