ترا نه دعا میکنم ...نه نفرین
ترا انگار با من هنوز آزمون باقیست
ترا میگذارم برابر رنج های تن بردبارم
و این همه کابوس ناسزاوارم
و چنان در تو گریه میکنم ...آنچنان مویه ها
که رعد و برق جهان...با سیلا سیل بارانها
بروبند بالشهای خوابت را
تو توفانی در اخر عمر سوخته من
که جزیره های نجاتم را فرو بردی
--------------------------------------------------------------------
خط و کاغذ ژولیدگیست
اگر که به تنها یی قلم بدود
رها شده از ذهن تبدار شاعر ها
اگر بنویسند یا بیاندیشند
و گرنه با یک نگاه تو کافیست
تا همه مردم در شور آفرینش شعری
چتر بردارند...
وقتی همه خبر ها از توست....
خبر آخر بی معنی ست
و بتنهایی چشم تو کافیست
با ابر های خاکستری سرد...
حالا ...باران ببارد یا نبارد..
----------------------------------
دیشب بود
ساده ایستادی
من نیامدم
تو ماندی
امروز عصر
ایستادم تو نیامدی
من ماندم
فردا چه خواهد کرد
روزگار با ما
در ایستادنها
نیامدنها
ماندنها
-----------------------------------
سرودن شاعر را دو عنصر کافیست
شور و قلم
من و قلم نشسته ایم
تا تو بیایی
ای عشق
ای شور بی پروا
ای موجهای اقیانوس
------------------------------------------------------------------------
رودهای بزرگ دریا های جاریند
چشم تو آن دریای تاریک است
که رود های خواب مرا
با درخشش هر موج خیال
در قار ه های خالی نامکشوف
غرقه می کند.
-------------------------
از من به تو
فقط چند غزل...
از تو اما بمن
چند صد دفتر
غزل باران رسیده است.
------------------------------------------------------
دیگر کهنه شده ام شاید
که حالم را نمی پرسی
به پرستو های من اعتماد کن
که هر بهار
در غیاب تو
میلیون ها بار
سلامت را میرسانند بمن
---=-----------------------------------------------
آخر باید جایی از این خوابها
کسی مرا بیدار کند
معنی ندارد....همه کابوس.... همه رویا
تو داری داغهای مرا نقاشی میکنی
من دارم نقاشی های تو را می سرایم
تو خواب ماند ه ای یا من ؟
کاش کسی
از ژرفنای این خوابها
مرا صدا کند...
-----------------------------------------------------------------
جهان جامیست ...می نوشم و.تمام
تو کجایی؟
تا تمام کنی ای مرگ
ما را با هم خرده حسابی مانده است انگار
لطفا بیا بنشینیم... رو در رو
بیا تا تمام کنیم امشب
----------------------------
توفان باد است و موج و چه فرق میکند
آنکه غرق شد در طوفان رفت یا در توفان....
فقط به چشمهایت در آینه نگاه کن...
.و بگو...
چشمهایش در این چشم
هرگز نگاهی نکرد و رفت
استاد مثل همیشه زیبا بود ............
طوفان رو اینطور مینویسند
بیشر از همیشه گیج شدم ...
شاید اولین باره که نتونستم احساساتتو از شعرهات، درک کنم ... چه دانم ؟؟؟
ولی با وجود تمام سرگیجه ها لذت بردم، مثل وقتی که تاب میخوریم و گیجی لذت بخشی ، توام با هیجان را حس می کنیم.