از مرمر آبی

می آید و می رود  

خورشید....هر روز 

اما تو آن ستاره ای 

 که در عمر آدمی...  

یکبارمی آیی و می گذری 

تا زمان و رندگی را به هم پیچی 

چون ستاره هالی   

آنگاه باز می گردی  

که من سالهاست ....مرد ه ام  

-------------------------------------------------------- 

نه که زندگی خورد و خواب و رفت و تمام 

 من که دوست ندارم اینهمه را 

 من نه گیاهم - نه انسان... نه جانور 

 من روح تلخ حادثه در صدای توام 

 می روم... خسته از خورد و مُرد و رفت ها 

به جایی در خوابهای پر ستار ه  آرام 

 که بخویش  می خوانند مرا هر شب 

------------------------------------- 

بیل سواران پی آب 

 فیل سواران پی گنج 

 من اینجا گیر کرده ام 

 میان بیل ها و فیلها 

من شعری سفید را 

 بر کاغذی نازک... اینجا گم کرد ه ام. 

--------------------------------------------------- 

همانجا بایست غول بنفش من  

 تکان نخور... ای شکار حیرت بار 

از نگاهت آفرین می بارد 

 که چشمه معنی شود... 

 چون مرمرآبی رنگ  

 در آینه های خل بازی من

 وای من ...چندی تمنا با توست 

 حبس نفس شکنجه بود 

 بگذار نفسی بکشم 

 از این تماشای حیرت بار 

که تو آن سرزمین شگفتی 

 با صد هزار آفرین 

و من تا هنوز...   

 نفس بریده  ... برایت دعا می خوانم

------------------------------------------ 

هر شب که خفته ام 

 بوی نرگس های تو می آید 

در بهمن سرد و سنگین عطر ها 

 غرق می شوم و می غلطم 

جامه خواب من بیش از هر باغ  

 بوی تو را دارد.. 

.هر شب در چشمه ای شنا میکنم 

 که تو عریان میزنی به آب 

 خدای گلهایی

نرگس مست انگار  

  ای محبوبه عطرهای بی زوال

 ----------------------------------------------------------------------------- 

در غروبهای زمستانی تاریک ...کجایی

 جامه سیاه و زلف سیاه و چشم سیاه 

 نمی بینمت... که می رسی یا نمی رسی 

من با کلاغهای وحشتی ناپیدا 

 در کلنجارم.... 

اینک کجایی ؟

سار سیه بال کوچک من