در لیوانها ی شامگاه
گرمی تن تو
یخ های شناور قطبی مرا
آب می کند
آخر این تابستان
کجای بازو ان بلوری توست
که از جنوب تا شمال
چهار فصل مرا می تازی.
-----------------------------------------------------------------
ستیز من و رنج
در غروبهای تشنگی
با جرعه ای
درسکوت
سرانجام
تمام می شود.
آخر رحم کن
به خوابهای زمستانی من
که در ژرفنای برفها
در غارهای تنهایی
بی تو ....بی رویا
تا بهار ... سرما زده
خواهم حفت.
------------------------------------
چون سایه ایی غمگین
در کوچه های سیاه
رفته و باز نگشتی
بهار که آمد
باز گل من باش
از شاخه ا ی سوخته
که آویز دیوار هاست
جوانه کن
بارانها ببار
و از شکوفه وگل
آبشاری پر ستاره بریز
---------------------------
دوباره باز
آبرنگهای من
چشمهای تو را
جاودانه می کنند
بی رنگ فقط
اشکهای من بود
آخر تو
کجای رنجهای مرا
گریه خواهی کرد
زیبا بود
کنار دریا
عاشق باشی
عاشق‌تر می‌شوی
و اگر دیوانه
دیوانه‌تر
این خاصیت دریاست
به همه چیز
وسعتی از جنون می‌بخشد
شاعران
از شهرهای ساحلی
جان سالم به در نمی‌برند
بر گرفته از نوشته های رسول یونان