به شهبازی که باز پرید

فردا چشمت را  

به آسمان تهران خواهی سپرد 

نزدیکتر جایی کنار خوشه پروین 

در این دودناک شرم آور 

جایی هست که آسمان را 

به یاد چشمانت  

هر شب نگاه کنم. 

-------------------------------- 

دیگر ساعتی بیش نمانده  

تا بپرد عطر 

از سر گلهای سرخ 

و مستی از سر من  

 جهان هوشیاری هنوز

خمار است و بی خواب 

در غیاب شهبازی که.... باز پرید. 

------------------------------------------------- 

 ستاره هزار ، در آسمان پیداست  

 همان او ، روشنتر ، از آن ماست 

 شب آسمان چشم یار منست 

دراین تاریک از ستاره ها غوغاست 

--------------------------------------------------------- 

ای جغرافی پنهان.... در سرزمین مهر 

نزدیکتر به گوارایی شیر مادرم 

دستان رنگ ریز تو....  با انگشتری فیروزه  

یادگار آسمانی سوخته است

عقیقی سرخ .... 

همرنگ چشمان تا سحر گریسته من  

در لابلای گیسوی تو شانه ایست از صدف 

 که عطر های مشک و عناب می پراکند 

 در حوصله تنگ نفسهای خسته من . 

--------------------------------------------------

 سکته... یعنی ایستادن قلبی از تپش

ایستادن .....یعنی بمانی سر گذری 

تا بیاید او 

هم او ست که می آید 

 تا باز دارد باز 

قلب خسته را  

از تپشی دیگر  

-------------------------- 

چه کاری بکار دنیا دارم ؟

دنیایی که هیچ کاری دیگر 

 ندارد با من 

-------------------------------------------------- 

از همه رنگهای سبز و آبی 

همین خطهای سیاه 

و از همه حرفها 

یک واژه ...یک آه