باز این توایی که غوطه می زنی
به ژرفنای عطرهای عاشقی
و می پیچی گیسوان نرمت را
به ساقه های بلور باد
جایی در بلندای سرد
زلال چشمهایی جوان
از چکه ها برکه ای ساخته اند
یادت باشد
چه کسی گذشت
از گذرگاه جوان سوزی ها
بوسه ها و رویاها چون ابرها
ناپایدارند
و رویای بودنت
هرگز نیامدن
برای همیشه رفتن است
برای من اما تو همیشه
چون مرگ شیرینی
چون رویا دلنشین
--------------------------------------------------------------------------------
این عطر توست که درختان را
از پاییز تا بهاری دیگر
زنده میدارد
عبور کن باز
از این حوالی بگذر
شهباز اقاقی نشین من
از برابر نشانی من
در این کوچه ها
در هر شبگذار تو
مستی هاست مرا هنوز
عطر های سر گیجه آورت
سنگین چون هوایی تلخ
شناور بسوی یخچاله ست
رویای این درختان در خواب
بهاریست خوش
تا کوفتن قلبی دهل وار
..طپش...طپش
------------------------------------------------------------------------------------
میزان خوابهای توست
اندازه گذار.... در بی مرزی رویا ها
چرخ فولاد لبان قفل شده ترا
با آن رنگ عمیق سرخ
در سرمای طعم آهن بوسه می زنم
ناگاه لیوان ناتمام می ماند
و می ماند بهتی زیبا
تا باری دیگردرخواب
لنگر چشمهای رویا بین من
فانوس دریایی توست
این همه ماهی نقره ایی در آبها
و همه پرنده های دریایی
نشانگر حضور توست
ای امن...ای خواب
ای روشن بعید
ای پهنه شادمان
در رقصها و ترانه ها
قاره زندگی توای
جهان میوه بار تو
عطرریز و گل افشان باد...در باد
زیبا بود ودلنشین، مثل همیشه
کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند
ببرد اجر دو صد بنده که آزاد کند
قاصد منزل سلمی که سلامت بادش
چه شود گر به سلامی دل ما شاد کند
امتحان کن که بسی گنج مرادت بدهند
گر خرابی چو مرا لطف تو آباد کند
یا رب اندر دل آن خسرو شیرین انداز
که به رحمت گذری بر سر فرهاد کند
شاه را به بود از طاعت صدساله و زهد
قدر یک ساعته عمری که در او داد کند
حالیا عشوه ناز تو ز بنیادم برد
تا دگرباره حکیمانه چه بنیاد کند
گوهر پاک تو از مدحت ما مستغنیست
فکر مشاطه چه با حسن خداداد کند
ره نبردیم به مقصود خود اندر شیراز
خرم آن روز که حافظ ره بغداد کند