دادا / مهربان /کبوتر معصوم
ساز بی آوا / سیم بی برقم
بکار جهان کاری دیگر ما را نیست
لب سرخ لاله را بگذار ببندد باد
چشم تر نرگس را بگذار ببوسد ابر
دادا / روشن رخ/ موی سیاه / چشم دودی / ریش ابری
دودی چشمم / روشن شام / مهربان دل
آه سرد /کبوتر تردید / کاری با آن لبهای سرخ
لاله ی بر باد / نرگس چشم
خدای بوسه ابری
سعدی مغبون / حافظ ناشاد
خفته در سایه های راه
آفتاب کش زیبا
آه نیما... نیما.... نیما
رفتی و جهان و شعر من
چون موی تو به هم ریخته است
--------------------------------------------------------------
همیشه میان قندان رهایی
در موج تلخی ها ...ای کام شکن
نامت حرفیست میانه عسل و بادام
طعمی هچون خواندن تو بنزد خویش
کی بزیان می آیی؟ پس ای شیرین
میان کلبه ام مورچه ها می گردند
ساز میزنم / ساز می زنم
همه نت ها در کار
نام تو اما سخت می سرد بر کلید ها
حیرانم... میان قندان خالی و خاطره درختان بادام
مورچه ها سخت گرمند
در ربودن نت های سوخته من
بادام که نیست در سازم
من عسل ندارم هیچ
وای بادام ها ی من
وای کندو های عسل
بگذریم... امشب خوش به حال مورچه هاست
------------------------------------------------
جا گذاشته ایی مرا
میان کیف ها و چمدانها
میان موهای گره خورده
دور دندانه های شانه آبی رنگ
و در اعماق آینه چینی
یک شب بیا که ماه باشد
و کسی نباشد
که گام شمار و نت سنج
چون کسی بیا که دلش با دلم باشد
تا بنوازم و بخوانم
جا گذاشته ایی مرا
میان صندوق خاطرات
میان هر چه که بتوان شکافت
میان خاطره های کهن یاد
من حالا از آن کیستم
چون یادگاری مفقود
کنار آینه جیبی
کیف چرمی خالی
و آن شانه صدف آبی
اینها را روزی شاید ببرند
مرا ... اما برای چه کس جا نهاده ایی؟
---------------------------------------------------------------------
من به تنهایی دوستت داشته ام
و تنهای تنها ...اینهمه سال
غزلی بی پایان از چشمت نوشته ام
من که در آغوش تو اما ....
باور میکنی؟ یک لحظه حتی نخفته ام
اینک به یکتا دفتر خویش
که ترا سروده ام
که آفریده ام ترا
ایمان دارم
که تو زیباترین زنده جهانی
که تو محبوبترین خونگرم عالمی
وای بر من ... چه قلب یست قلب کوچک تو
که شعور گریزان شعر های مرا
همپای اقیانوس های شور
همواره می تواند آرام کند
............................................