داداش مهربان

کبوتر معصوم / ساز بی آوا / سیم بی برقم

بکار جهان که ما را  دیگر کاری نیست

لب سرخ لاله ها را بگذاریم ببندد باد

چشم تر نرگس را بگذاریم ببوسد ابر

دادا / روشن / موی سیاه / چشم دودی / ریش ابری

دودی چشم / روشن شام / مهربان دل / آش سرد

کبوتر تردید / کاری / با لبهای سرخ / لاله های باد / نرگسهای چشم

بوسه ابری / سعدی مغبون / حافظ ناشاد/ سایه دوست / آفتاب کش

آه نیما/ نیما/ نیما

رفتی  و جهان و شعر من به هم ریخته است

--------------------------------------------------------------

همیشه میان قندان رهایی

در موج تلخی ها / کام شکن

نامت حرفیست میانه عسل و بادام

طعمی چون خواندن تو بنزد خویش

  کی بزیان می آیی؟ ای شیرین

میان کلبه ام مورچه ها می گردند

ساز میزنم / همه نت ها در کار

نام تو سخت بر کلید ها می سرد

من حیرانم / میان قندان خالی و خاطره درختان بادام

با مورچه هایی که سخت گرم ربودن نت های سوخته اند

بادام های سوخته / چکه های عسل

خوش به حال مورچه های کام روا

------------------------------------------------

جا گذاشته ایی مرا

میان کیف ها و چمدانها

میان موهای گره خورده دور شانه آبی رنگ

در اعماق آینه جیبی چینی

یک شب بیا که ماه باشد

و کسی نباشد

که گام شمار و نت سنج

کسی که دلش با دلم باشد نیست

من می نوازم و می خوانم

جا گذاشته ایی مرا

میان صندوق خاطرات

میان هر چه که بتوان شکافت

میان  خاطره های کهن یاد

حالا از آن کیست این یادگاری مفقود

آینه جیبی / کیف چرمی خالی / و شانه آبی رنگ صدف

اینها را کسی خواهد برد

مرا برای چه کس جا نهاده ایی؟

---------------------------------------------------------------------

من به تنهایی دوستت داشته ام

و تنهای تنها سالهای سال

 غزل بی پایان چشمت را نوشته ام

در آغوش تو که یک لحظه  حتی نخفته ام

من به یکتا دفتر خویش

که ترا سروده ام / ایمان دارم

تو زیباترین زنده جهانی

چه قلب یست قلب کوچک تو

 که شعور شعر های مرا همواره

همپای اقیانوس های شور / آرام میکند