بدبختی من جنون توست
آنجاست ...آن زیبایی دهشتناک
و دیوانگی تو ...زبان گم شده ایست
چون آهویی... که نژادش گم شده است
شعری سروده ایی
که نمی خواند کس
حتی من ...که فامیلم با قمری ها
اندوه میبارد در این غروب
آنجا که ایستاد ی
برابر پنجره
که شانه کنی گیسو
دیوانه ....ای دیوانه
تو هرگز نمی خوانی
شرح حادثه را
با خنده های مسلسل و سرب
در گریه های برنجی من
دور میشوی... دور
در بادهای هزار سال
--------------------------------------------------------------
کاش بشود که بگذرم باز
از تابستانی دیگر
هر گامم بهمن انگور
هر موجم شکرستان انجیرها
سند باد توام
بر بادبان های دلربای تو
که هر گاه گشودی
باد بودم و انجیر و تابستان
که می ربودی و میبردی
مرا در موج های انگور سیاه
تا موج پاش هر ولگردی
در ساحل ها
هر بار بیاد تو
گذشت ...
همه در خیال گذشت
تو نگذشته ایی
حتی یکبار
تعارف نکن زن
عمری گذشت
کودکان سفید بازویت
یادوار برف های چند سالند؟
آخر بار مگر...؟
کی بود که آمدی ؟
باز بیا که ببری مرا
ایستاده ام تا تو...
تا جنگل تاریک... اینجا
تا همیشه تاکها
تا تمام انجیر ها
-----------------------------------------------------
لوس نشو
رنگهایم را بهم نریز
دیوانه نشو
میمیری...
نه ..
نه...
.شیرجه نزن
در ارتفاع فضا
و در کف سخت زمین
ترا نقاشی میکنم
بیا...
بیا و ببین خانه مرا
از آن بالای بلندت
ساحل من ... سبز ... آبی ...سرخ
هر لحظه برنگی ست
آماده شو
من می خواهم
تا ببوسمت
لوس نشو
رنگهایم را بهم نریز
آشوب نکن حس مرا
همان سه رنگ کافی بود
سبز ... آبی... زرد
لوس نشو..
یک بوسه هم
میرساندمان
تا انتظار ها...تا فرو بستن چشم
تا آن درخش لب شکافت
که بوسه ایی
رساند و سوخت
لب و دندان من همه
لوس نشو
ناگهان است آذرخش
وشعر
همواره
نم نم
گاه گاه
نفهمیدم. اما قشنگ بود