چه میفروشی
چنین ارزان
گوهر های نایاب را
مشت مشت
بر بام و در خانه ها
می افشانی و میگذری خاموش
کمی درنگ کن
شهزاده سرمستم
توسنت را
به شاخ کدام نسیم
بسته ای مگر
که بیراه میروی
با خمار ابریشمین چشمانت
پس گرانتر عشوه های زیبا را
در خرام ارغوانی غروبدمی سرد
به تماشا نهاده ای و ...
میروی تنها
چون قویی جوان
بر آبهای درخشان بهاری ، که هرگز
هیچ دریاچه ای ندیده است.........
-------------------------------------------------
باز هنگام سفرت بود
از نگاهت ترسیده بودم ؟
یا از برق مستانه دندانهای سپیدت؟
در های باز را ،باد بسته بود
و گشوده بود، پنجره های بسته را
میدانی...؟ گنجشکها عادت دارند به پر حرفی
ما چگونه همسایه ای خواهیم شد؟
تاکهای پیر، باز به بار خوشه های جوان نشسته اند
برایم از سفر به سوی مشرقت
صبویی بیاور
میخواهم تمام غصه هایم را
درآن ریخته
بدهم تا ببری
در سفرت بسوی غرب
یکروز عاقبت
در چشمانت خیره خواهم شد
روزی که از آخرین سفرت
برایم خواب و لبخند بیاوری.
--------------------------------------------------
حبیب یا طیبیب . ؟تو هستی و نمینویسی و ما بی حبیب و بی طبیب مانده ایم .عالیه هم سلام مخصوص دارد برای شاعر خسته خودمان.
نیلى بود مثل همیشه
وفت خوش. همچنان نوشنده تلخی های چشمه سار شعر شما هستیم. محفل بی رونق ما را روشن کنید دوست بزرگوار. تا بعد