میانه شب رها ماندیم
نزدیکتر چندان که شامگاه را
دست اندازیم
که خواب انگیز نگاه دارد خیالمان
به نرم وتاب های آن خیال نارنجی
نه چندان دور، که سحر گاه را
هله گویان باز یابیم
تا در شنگرف ژرف سرماها
تن و موی را چنان شوییم
که پری زادان به تکرار
در کهنبار عادتی هر روزه
حیران و ژولیده رها مانده اند هنوز
نه شامگاه را ره سپردیم گامی
نه صبحدم را چهره پیراستیم
میانه آسمان و زمین
رها ماندستیم
شامگاهمان دور
بامدادمان دورتر

-------------------------------------------------------
دوستی ساده من با گلدانها
همچون...رفاقتم با جاده های کوهستان
خوب است...خوب
و چه خوب بود اگر نهنگی
دوست من میشد
میشد که از نهنگ بپرسم
آبی کدام دریا
به رنگ آبی آسمان کویر ماست
میشد از نهنگ بپرسم
بندر کدام ساحل زیباست
لنگر انداختن کشتی های  خواب مرا
من ویاران شفیقم
سالهاست بی جدلی زیسته ایم
جمع دوستان مرا اما
یک نهنگ زیبا کم بود

-------------------------------------------------------------
انگشت ظریف دلبران مست را
انگشتری زیبا
بر و دوش فریبایی ها را
گردن آویزی رخشان
به تن های دلفریب رقص آور
جامه های صد رنگی
آه... ای خمار از امواج
در خوابهای سرمستی.. ای پری سرمد
اینک چه هدیه کند چشمت را شاعر
جز ستاره باران این همه شعر
زیباتر کدامست؟
که غزل ریز و شور آور
نشانده است چشمانت را
تا همیشه های حیرانی
به تماشای همه مردمان زیبا بین...
---------------------------------------------------
دیشب که راه افتاد
چشم سوی مشرق داشت
که بتازد یکنفس... تا غروبها
صبح دیدمش
که از انتهای شرق
بال بال میزند رو بسوی من
آه طفلکی ...تمام شب
گرد بام خاطرم ...چرخیده بود.
-----------------------------------------------

این سرود از سر  دلتنگی بیمار عزیزیست که چشم در راه عافیت نشسته است و من دست بدعای بهبودی نازنینش

رازیست در خوابهایت...                                   
که چون کج بینی رویاهایم
همه را می بینی و مرا
که در کنار تختت ایستاده ام.... نمی بینی
دستم را ببین
که سنجش گر هر خیز
از مقیاس گرما هاست
ببین... نگرانم
این تخت را ترک کن
مرا ترک کن
شعرم را... و بوسه هایم را ترک کن
زندگی را اما ترک نکن هنوز
تا هنوز که ایستاده ام کنار تختت..........